به نام خداوند کسانی که روزیشان را با دیگران تقسیم می کنند ....

تازه از مدرسه برگشته بود ؛ کیف پاره اش را زمین گذاشت . گوشه ای از اتاق را برای نشستن انتخاب کرد .

سرش را پایین انداخته و با حالتی اخمو گل های قالی را می شمرد .

نفهمیدم که به خاطر دیدن ما شوکه شده و یا دلیلش چیز دیگری می توانست باشد . 

هنگام رفتن ، حالش را از مادرش جویا شدم . 

فهمیدم ماه ها بود که بدون صبحانه و حتی دریغ از خوراکی کوچکی که به مدرسه ببرد ، صبحش را به ظهر می دوزد . 

وقتی به خانه می آید شروع می کند به گله و شکایت که من دیگر به مدرسه نمی روم . 

می گوید :  «مامان بخدا هیچی تو ذهنم نمیره . بچه ها همه خوراکی میارن . چرا من ندارم ببرم ؟!» 

چشمانم به یک نقطه خیره شد . ذهنم به هزار جا رفت . باورش برایم سخت بود . 

با خودم گفتم برای یک خوراکی ساده باید قید مدرسه را زد ؟ اصلا فکر کردن به این موضوع خنده دار نیست ؟ باید این بشود دغدغه یک دانش آموز که سایه بیاندازد روی آینده درسی اش ؟ 

دوباره از مادرش پرسیدم 

واقعا ؟ این رو جدی گفتی ؟ 

مادر گفت : خدا خیرت بدهد . اگر بتوانم ناهارش را با نان گرمی آماده کنم هنر کرده ام . 

تازه خیلی وقت ها از یک شام ساده هم خبری نیست . 

 مسیر خانه تا مدرسه اش هم پیاده می رود .

آن وقت کاملا برایم روشن شد که « نیاز » در یک شهر کوچک صدها جور می تواند تعریف شود !

#من-نیز-هستم

#صدای-کودکان-دردمند-شهرم

#صدای-سلامت-کرمانشاه

https://t.me/joinchat/KSoOAlAbvdpZ02VMqMg1oQ