گسترش مهربانی به عنوان یک عنصر فرهنگی، نقش بسیار مهمی در افزایش تاب آوری دارد.
مهربانی، به عنوان یکی از مولفه‌های کلیدی هوش هیجانی، موجب تقویت تاب آوری عاطفی و روانی افراد می‌شود و در نتیجه توانایی آن‌ها را برای مقابله با چالش‌ها و بحران‌ها افزایش می‌دهد. این ارتباط عمیق میان تاب آوری و مهربانی نشان می‌دهد که ایجاد فرهنگی مبتنی بر مهربانی می‌تواند به عنوان یک راهبرد مؤثر در بهبود سلامت روان و افزایش توانمندی‌های فردی و جمعی عمل کند.
افراد تاب آور اغلب از طریق کمک به دیگران، حس معنا و ارتباط اجتماعی خود را تقویت میکنند.
این مهربانی فعال، نهتنها به بهبود شرایط اطرافیان میانجامد، بلکه با ایجاد شبکههای حمایتی، ایمنی روانی فرد را در برابر بحرانهای آینده افزایش میدهد.

دکتر محمدرضا مقدسی مدیر وموسس خانه تاب آوری در ادامه آورده است :
مهربانی، چرخه ای مثبت از همبستگی و تاب آوری جمعی میسازد.
تاب آوری نیازمند درک عمیق از شرایط و انعطاف در نگرش است
مهربانی و همدلی به فرد کمک میکند تا دیدگاههای دیگران را بفهمد، راهحلهای خلاقانهتر بیابد و روابطی پایدار بسازد که در دوران سختی پشتیبان او باشند
تاب آوری به معنای انکار درد یا پنهان کردن ضعف نیست، بلکه پذیرش آسیبپذیری به عنوان بخشی از انسانیت است.
مهربان بودن با خود و دیگران در این فرآیند، به فرد اجازه میدهد بدون قضاوت، با واقعیت روبهرو شود و راهی برای بهبود بیابد

یکی از دلایل اصلی افزایش تاب آوری در افراد مهربان، حمایت اجتماعی قوی‌تر آن‌هاست. افراد مهربان معمولاً روابط اجتماعی مثبت و مستحکمی دارند که در مواقع سختی به عنوان شبکه‌ای حمایتی عمل می‌کند.
مهربانی با ایجاد ارتباطات اجتماعی قوی و عمیق، زمینه را برای افزایش حس امنیت و آرامش فراهم می‌آورد که این خود عامل مهمی در تاب آوری فردی و اجتماعی محسوب می‌شود.
مهربانی باعث افزایش حس خودارزشمندی و اعتماد به نفس می‌شود که در مواجهه با استرس‌ها و مشکلات زندگی بسیار مؤثر است.

از سوی دیگر، مهربانی اجتماعی که از شفقت به خود آغاز می‌شود، به عنوان بنیانی برای تاب آوری اجتماعی شناخته می‌شود.
شفقت ورزی و مهربانی نسبت به خود و دیگران، باعث ایجاد محیطی می‌شود که افراد در آن احساس حمایت و پذیرش دارند و این امر به افزایش تاب آوری جمعی منجر می‌شود.
فرهنگ‌سازی مهربانی اجتماعی به عنوان یک راهبرد فرهنگی، می‌تواند ظرفیت جامعه را برای مواجهه با مشکلات و رنج‌ها افزایش دهد و به توسعه تاب آوری اجتماعی کمک کند.
این فرهنگ‌سازی نیازمند ترویج ادبیات شفقت و مهربانی در جامعه است تا افراد به اهمیت این دو مفهوم در زندگی اجتماعی پی ببرند.

تاب آوری، به عنوان توانایی سازگاری و مقابله با مشکلات، در واقع توانایی مهربانی نیز هست.

مهربانی نه تنها یک رفتار مثبت فردی است بلکه یک رویکرد توسعه‌گراست که رشد و انطباق را در پی دارد.
مهربانی مسری است و وقتی افراد مهربان رفتار می‌کنند، این رفتار به دیگران نیز منتقل می‌شود و در نتیجه جامعه‌ای با تاب آوری بالاتر شکل می‌گیرد.
این ویژگی فرهنگی می‌تواند به عنوان سنگری برای مقابله با فشارهای روانی و اجتماعی عمل کند و سلامت روانی جامعه را بهبود بخشد.

تاب آوری فرهنگی که به توانایی یک فرهنگ در مواجهه با بحران‌ها و حفظ هویت فرهنگی اشاره دارد، نیز با مهربانی پیوند خورده است.
مهربانی به عنوان یکی از ارزش‌های فرهنگی، به تقویت هویت فرهنگی و انسجام اجتماعی کمک می‌کند و شبکه‌های حمایتی را در جامعه تقویت می‌نماید.
آموزش و آگاهی‌بخشی درباره مهربانی و شفقت می‌تواند تاب آوری فرهنگی را افزایش دهد و جوامع را در برابر تغییرات و فشارهای اجتماعی مقاوم‌تر سازد.
بنابراین، گسترش مهربانی به عنوان یک عنصر فرهنگی تاب آوری فردی و اجتماعی و حتی فرهنگی را نیز به طور چشمگیری افزایش می‌دهد.

بنظر میرسد تاب آوری و مهربانی دو مفهوم مکمل و مرتبط هستند که گسترش مهربانی به عنوان یک عنصر فرهنگی می‌تواند به شکل قابل توجهی تاب آوری را در سطوح مختلف فردی، اجتماعی و فرهنگی افزایش دهد. این رابطه باعث ایجاد جوامعی سالم‌تر، مقاوم‌تر و همدل‌تر می‌شود که توانایی بهتری در مواجهه با مشکلات و بحران‌ها دارند./ف