دکتر محمدرضا مقدسی معاون علمی پژوهشی هسرا  بر این باور است گفت‌وگو با تاب‌آوری همبستگی دارد، زیرا به افراد کمک می‌کند فشارهای روانی را به‌درستی مدیریت کنند.
  گفت‌وگوی مؤثر فرایندی دوطرفه است که در آن شنیدن به اندازه‌ی صحبت کردن اهمیت دارد.
زمانی که فرد احساس می‌کند شنیده و درک می‌شود، تنش کاهش می‌یابد و آمادگی برای همکاری افزایش پیدا می‌کند.
این فضا به افراد اجازه می‌دهد دیدگاه‌های متفاوت را بدون ترس از قضاوت مطرح کنند و به جای دفاع از موضع خود، به دنبال فهم مشترک باشند.
در چنین شرایطی، حتی اختلاف نظرها نیز می‌توانند به فرصتی برای رشد و یادگیری تبدیل شوند.

نارضایتی یکی از رایج‌ترین تجربه‌های انسانی در روابط فردی، خانوادگی، اجتماعی و کاری است. این احساس معمولاً به‌صورت ناگهانی به‌وجود نمی‌آید، بلکه نتیجه‌ی فرایندی تدریجی است که در آن افراد برای حفظ آرامش ظاهری، ترجیح می‌دهند مسائل را تحمل کنند و درباره‌ی آن‌ها سخنی نگویند. تحمل، زمانی که از روی آگاهی و انتخاب باشد، می‌تواند نشانه‌ی بلوغ فکری و توانایی کنترل هیجانات تلقی شود. با این حال، زمانی که تحمل جایگزین گفت‌وگو و شفاف‌سازی شود، به‌تدریج زمینه‌ی نارضایتی عمیق را فراهم می‌کند. سوءتفاهم‌ها در چنین شرایطی رشد می‌کنند، زیرا ذهن انسان در نبود توضیح روشن، شروع به تفسیرهای شخصی و گاه نادرست می‌کند. همین برداشت‌های نادرست باعث می‌شود فرد احساس کند نادیده گرفته شده، درک نمی‌شود یا مورد بی‌احترامی قرار گرفته است.

گفت‌وگو راه‌حل اصلی بسیاری از مشکلات انسانی است، زیرا ریشه‌ی بخش بزرگی از تعارض‌ها و نارضایتی‌ها در سوءتفاهم و برداشت‌های نادرست نهفته است. زمانی که افراد درباره‌ی احساسات، نیازها و انتظارات خود صحبت نمی‌کنند، ذهن آن‌ها خلأ اطلاعات را با حدس و تفسیر پر می‌کند. این تفسیرها اغلب با واقعیت فاصله دارند و به‌تدریج باعث شکل‌گیری دلخوری، بی‌اعتمادی و فاصله عاطفی می‌شوند. گفت‌وگو این چرخه را متوقف می‌کند و امکان روشن شدن واقعیت را فراهم می‌سازد.

تاب‌آوری زمانی افزایش می‌یابد که فرد بتواند تجربه‌های دشوار را بیان کند. گفت‌وگو فشار روانی را کاهش می‌دهد و زمینه‌ی رشد تاب‌آوری را فراهم می‌سازد. تاب‌آوری با شنیده شدن تقویت می‌شود. گفت‌وگو ابهام را کم می‌کند و تاب‌آوری ذهنی را بالا می‌برد. در مسیر بحران، گفت‌وگو باعث حفظ تعادل می‌شود. تاب‌آوری نتیجه‌ی ارتباط سالم است.
دکترمحمدرضا مقدسی مدیر وموسس خانه تاب‌آوری بر این باور است هر گفت‌وگوی مؤثر، گامی در جهت افزایش تاب‌آوری فردی و اجتماعی به شمار می‌آید.
از منظر روانی، گفت‌وگو راهی سالم برای تخلیه‌ی هیجانات است. بیان احساسات منفی به شکل محترمانه از انباشته شدن فشار درونی جلوگیری می‌کند و مانع بروز واکنش‌های ناگهانی و مخرب می‌شود. علاوه بر این، گفت‌وگو مسئولیت‌پذیری را تقویت می‌کند، زیرا هر فرد نقش خود را در شکل‌گیری مشکل می‌پذیرد و برای اصلاح آن تلاش می‌کند. این رویکرد به جای سرزنش، بر حل مسئله تمرکز دارد.
در نهایت، گفت‌وگو پایه‌ی اعتماد و صمیمیت در روابط انسانی است. رابطه‌ای که در آن امکان صحبت صادقانه وجود دارد، در برابر بحران‌ها مقاوم‌تر خواهد بود. به همین دلیل می‌توان گفت گفت‌وگو نه‌تنها راه‌حل اصلی بسیاری از تعارض‌هاست، بلکه شرط ضروری برای حفظ سلامت و پایداری روابط انسانی به شمار می‌آید.
در بسیاری از روابط، افراد به دلایل مختلف از بیان ناراحتی خود خودداری می‌کنند. ترس از ایجاد تنش، نگرانی از قضاوت شدن، یا تجربه‌های منفی گذشته باعث می‌شود فرد سکوت را به صحبت ترجیح دهد. این سکوت در کوتاه‌مدت ممکن است آرامش ایجاد کند، اما در بلندمدت فشار روانی قابل توجهی به همراه دارد. احساسات سرکوب‌شده راهی برای تخلیه پیدا می‌کنند و اغلب به شکل نارضایتی، خشم پنهان، دلخوری مزمن یا حتی بی‌تفاوتی بروز می‌یابند. در این مرحله، فرد ممکن است خود را قربانی شرایط بداند و مسئولیت حل مسئله را به‌طور کامل بر دوش دیگران بگذارد. این نگاه، فاصله‌ی عاطفی را افزایش می‌دهد و امکان همدلی را کاهش می‌دهد.

از سوی دیگر، تحمل مداوم سوءتفاهم‌ها باعث تغییر تدریجی تصویر ذهنی افراد از یکدیگر می‌شود. ویژگی‌های مثبت کمرنگ می‌شوند و رفتارهای کوچک منفی بزرگ جلوه می‌کنند. فردی که زمانی قابل اعتماد و صمیمی به نظر می‌رسید، به‌مرور در ذهن طرف مقابل به انسانی بی‌توجه یا خودخواه تبدیل می‌شود. این تغییر ذهنی اغلب بدون آن‌که طرف مقابل از آن آگاه باشد اتفاق می‌افتد. نارضایتی در این شرایط به نقطه‌ای می‌رسد که حتی یک اتفاق ساده می‌تواند واکنشی شدید ایجاد کند، واکنشی که برای دیگران غیرمنتظره و غیرمنطقی به نظر می‌رسد، اما در واقع نتیجه‌ی انباشت طولانی‌مدت احساسات حل‌نشده است.

در بخش دوم، توجه به نقش گفت‌وگو و رفع سوءتفاهم اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند. ارتباط مؤثر یکی از کلیدی‌ترین مهارت‌های انسانی است که می‌تواند از شکل‌گیری بسیاری از نارضایتی‌ها جلوگیری کند. گفت‌وگو به معنای صرف صحبت کردن نیست، بلکه شامل گوش دادن فعال، تلاش برای درک دیدگاه طرف مقابل و بیان محترمانه‌ی احساسات شخصی است. زمانی که فرد بتواند بدون حمله، سرزنش یا قضاوت، تجربه‌ی درونی خود را بیان کند، فضای امنی برای شفاف‌سازی ایجاد می‌شود. در چنین فضایی، سوءتفاهم‌ها فرصت اصلاح پیدا می‌کنند و بسیاری از برداشت‌های نادرست پیش از ریشه‌دار شدن از بین می‌روند.

رفع سوءتفاهم نیازمند مسئولیت‌پذیری دوطرفه است. هر فرد باید بپذیرد که برداشت او الزاماً بازتاب دقیق نیت طرف مقابل نیست. این پذیرش، ذهن را برای شنیدن توضیح باز می‌کند و مانع از قضاوت عجولانه می‌شود. گفت‌وگو زمانی مؤثر خواهد بود که با هدف حل مسئله انجام شود، نه اثبات حقانیت شخصی. بسیاری از نارضایتی‌ها زمانی تشدید می‌شوند که افراد بیشتر به دنبال پیروزی در بحث هستند تا رسیدن به تفاهم. تغییر این نگرش، کیفیت روابط را به شکل محسوسی بهبود می‌بخشد.

از منظر روان‌شناختی، بیان احساسات نقش مهمی در سلامت روان دارد. زمانی که فرد احساس ناراحتی، رنجش یا سردرگمی خود را به شکل سالم بیان می‌کند، فشار درونی کاهش می‌یابد و ذهن فرصت پردازش منطقی پیدا می‌کند. این بیان سالم نه‌تنها به فرد کمک می‌کند، بلکه به طرف مقابل نیز امکان می‌دهد رفتار یا گفتار خود را اصلاح کند. بسیاری از افراد از تأثیر رفتارشان بر دیگران آگاه نیستند و تنها از طریق گفت‌وگوی صادقانه می‌توانند به این آگاهی برسند. در نتیجه، رفع سوءتفاهم به رشد فردی و تقویت روابط منجر می‌شود.

تحمل آگاهانه زمانی ارزشمند است که همراه با انتخاب و هدف باشد. گاهی چشم‌پوشی از مسائل جزئی می‌تواند نشانه‌ی انعطاف‌پذیری و درک متقابل باشد. اما این تحمل باید موقت و هوشمندانه باشد و جایگزین همیشگی گفت‌وگو نشود. زمانی که مسئله‌ای تکرار می‌شود یا احساس منفی به‌طور مداوم باقی می‌ماند، سکوت دیگر کارکرد سازنده ندارد. در این شرایط، گفت‌وگو نه‌تنها ضروری، بلکه نشانه‌ی احترام به خود و دیگری است. احترام واقعی در روابط زمانی شکل می‌گیرد که افراد بتوانند بدون ترس از طرد شدن، احساسات و نیازهای خود را مطرح کنند.

در محیط‌های کاری نیز نارضایتی ناشی از سوءتفاهم پیامدهای گسترده‌ای دارد. کاهش انگیزه، افت بهره‌وری و شکل‌گیری تعارض‌های پنهان از نتایج رایج ارتباط ناکارآمد هستند. مدیران و کارکنانی که به گفت‌وگوی شفاف و باز اهمیت می‌دهند، محیطی سالم‌تر ایجاد می‌کنند که در آن مشکلات زودتر شناسایی و حل می‌شوند. این رویکرد نه‌تنها از فرسودگی شغلی جلوگیری می‌کند، بلکه حس تعلق و رضایت را افزایش می‌دهد. در چنین فضایی، تحمل به معنای انکار مشکل نیست، بلکه فرصتی برای یافتن راه‌حل مناسب در زمان درست است.
جمع بندی و پایان سخن اینکه نارضایتی نتیجه‌ی مستقیم ناتوانی در مدیریت سوءتفاهم‌ها و احساسات بیان‌نشده است. روابط انسانی به‌طور طبیعی با تفاوت دیدگاه و برداشت همراه هستند و این تفاوت‌ها زمانی مشکل‌ساز می‌شوند که نادیده گرفته شوند. گفت‌وگوی صادقانه، گوش دادن فعال و پذیرش مسئولیت شخصی، ابزارهایی هستند که به کمک آن‌ها می‌توان از انباشت نارضایتی جلوگیری کرد. با تمرین این مهارت‌ها، تحمل از حالتی فرساینده به رفتاری آگاهانه و سازنده تبدیل می‌شود و روابط انسانی عمق، امنیت و پایداری بیشتری پیدا می‌کنند.
گفت‌وگو با تاب‌آوری همبستگی دارد، زیرا به افراد کمک می‌کند فشارهای روانی را به‌درستی مدیریت کنند. وقتی انسان درباره‌ی تجربه‌های دشوار صحبت می‌کند، احساس تنهایی کاهش می‌یابد. گفت‌وگو باعث روشن شدن مسئله می‌شود. ابهام کمتر، اضطراب را کاهش می‌دهد. شنیده شدن حس امنیت ایجاد می‌کند. این امنیت، توان ادامه دادن را افزایش می‌دهد. تبادل نظر راه‌حل‌های تازه ایجاد می‌کند. گفت‌وگو از انباشت هیجان منفی جلوگیری می‌کند. فرد در مسیر بحران، انعطاف‌پذیرتر می‌شود. در نتیجه، توان بازگشت به تعادل تقویت می‌گردد.