علائم هشدار دهنده رفتارهای خودکشی در جوانان شامل صحبت کردن یا برنامه ریزی برای خودکشی، ابراز ناامیدی، نشان دادن پریشانی شدید عاطفی و تغییرات قابل توجه در رفتار مانند گوشه گیری یاتغییرات مشهود در الگوهای خواب است.
تاب‌آوری یک عامل محافظتی در برابر خطر خودکشی است و ترویج تاب‌آوری ممکن است خطر خودکشی را در جمعیت عمومی، در گروه‌های در معرض خطر و در میان افراد پرخطر کاهش دهد.

تاب آوری خودکشی چیست ؟
مفهوم تاب آوری خودکشی در سال 2004 توسط عثمان و همکاران پیشنهادشده است و این شامل ارزیابی عواملی است که از افراد در برابر افکار و رفتارهای خودکشی محافظت می کند.
این مفهوم شامل سه بعد اصلی است: حفاظت داخلی، ثبات عاطفی و محافظ خارجی. پرسشنامه تاب آوری خودکشی-25 (SRI-25) برای اندازه گیری این ابعاد توسعه یافته است و پایایی و اعتبار بالایی را در مطالعات تحقیقاتی نشان داده است.

دکتر محمدرضا مقدسی مدیر و موسس خانه تاب آوری در ادامه اضافه میکند که تاب آوری خودکشی در مورد درک عوامل محافظت کننده صحبت میکند این عوامل کمک میکنند  که افراد با افکار خودکشی کنار بیایند و به طور بالقوه از رفتارهای خودکشی جلوگیری خواهند کرد .تاب آوری خودکشی بر شناسایی نقاط قوت، تقویت امید و ایجاد فرصت هایی برای تغییرات مثبت در افرادی که با افکار خودکشی مواجه هستند، تمرکز دارد.
برخی از مؤلفه‌های کلیدی تاب‌آوری به خودکشی شامل حمایت اجتماعی، راهبردهای مقابله، سرمایه روان‌شناختی، معنای زندگی، و انعطاف‌پذیری شناختی است.
دکتر محمدرضا مقدسی مدیر و موسس خانه تاب آوری اضافه میکند مطالعات نشان داده است که توانایی بیشتر در ابراز عاطفه مثبت، کاهش استفاده از فناوری نوین دیجیتال، با خودزنی و مصرف مواد برای مقابله با تاب آوری به خودکشی در بزرگسالان جوان مرتبط بوده است.
درمیان استراتژی‌های افزایش تاب‌آوری خودکشی میتوان ارتباط با شبکه‌های حمایتی و حمایت یابی در زمنه سلامت روان ، تمرین مکانیسم‌های مقابله ای کارآمد اشاره کرد.

برای ایجاد تاب آوری در برابر افکار خودکشی، می‌توانید روی چند حوزه کلیدی تمرکز کنید:

برای افزایش تاب آوری خودکشی، می‌توان از تکنیک‌ها و روش‌های مختلفی استفاده کرد که به افراد کمک می‌کند تا در برابر چالش‌ها و فشارهای زندگی مقاوم‌تر شوند. در زیر به چندین روش مؤثر اشاره می‌شود:

۱. تقویت روابط اجتماعی
حفظ و تقویت روابط مثبت با خانواده و دوستان می‌تواند به عنوان یک شبکه حمایتی عمل کند. این روابط به افراد کمک می‌کند تا احساس تعلق و امنیت بیشتری داشته باشند و در زمان‌های دشوار از حمایت عاطفی بهره‌مند شوند.

۲. افزایش خودآگاهی
توسعه خودآگاهی به افراد کمک می‌کند تا احساسات و واکنش‌های خود را بهتر درک کنند. این امر می‌تواند شامل شناسایی عوامل استرس‌زا و یادگیری نحوه مدیریت آن‌ها باشد.

۳. استفاده از سبک‌های مقابله‌ای مثبت
استفاده از استراتژی‌های مقابله‌ای سالم مانند حل مسئله، تفکر مثبت و تمرکز بر راه‌حل‌ها به جای مشکلات می‌تواند تاب آوری را افزایش دهد.

۴. پرورش خوش‌بینی
ایجاد نگرش مثبت و خوش‌بینانه نسبت به آینده و باور به توانایی کنترل زندگی می‌تواند به کاهش احساس ناامیدی و افزایش تاب آوری کمک کند.

۵. یادگیری مهارت‌های مدیریت احساسات
آموزش مهارت‌های مدیریت احساسات به افراد کمک می‌کند تا در مواجهه با احساسات منفی، مانند غم و ناامیدی، بهتر عمل کنند و از آن‌ها عبور کنند.

۶. مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی
شرکت در فعالیت‌های گروهی، هنری یا ورزشی می‌تواند به تقویت احساس تعلق و افزایش تاب آوری کمک کند. این فعالیت‌ها به افراد فرصتی برای ارتباط با دیگران و ایجاد دلبستگی‌های مثبت می‌دهد.

۷. مشاوره و درمان
در صورت لزوم، مراجعه به مشاور یا روانشناس می‌تواند به افراد کمک کند تا با افکار و احساسات خود بهتر کنار بیایند و استراتژی‌های مؤثری برای مقابله با چالش‌ها پیدا کنند.

با پیروی از این روش‌ها، افراد می‌توانند تاب آوری خود را در برابر افکار و رفتارهای خودکشی افزایش دهند و به زندگی سالم‌تری دست یابند.

افکار خودکشی چیست ؟
آنچه که معمولاً به آن افکار خودکشی می گویند، شامل تفکر در مورد آسیب رساندن به خود یا پایان دادن به زندگی است.
این پدیده به عنوان یک اختلال روانی طبقه بندی نمی شود، اما اغلب نشانه ای از شرایط مختلف روانپزشکی است و می تواند در پاسخ به استرس های مهم زندگی، حتی در غیاب یک بیماری روانی تشخیص داده شده، ایجاد شود.

انواع افکار خودکشی افکار خودکشی را می توان به دو نوع اصلی طبقه بندی کرد:
تفکر خودکشی فعال: این نه تنها شامل داشتن افکار خودکشی، بلکه ایجاد برنامه یا قصد برای انجام عمل است.
ایده خودکشی منفعل: این افکار تمایل به مردن یا نخواستن زندگی را بدون هیچ برنامه مشخصی برای خودکشی منعکس می کند.

برخی از عوامل خطر رایج برای افکار خودکشی عبارتند از:

. عوامل خطر فردی:
سابقه داشتن یا اقدام به خودکشی قبلی ، سابقه افسردگی و سایر بیماری های روانی، بیماری جدی مانند درد مزمن، تمایلات تکانشی یا پرخاشگرانه، مصرف مواد ویااحساس ناامیدی از عواملی هستند که بایستی مورد توجه باشد.
. عوامل خطر رابطه: قلدری، سابقه خانوادگی خودکشی، از دست دادن روابط، تعارض زیاد یا روابط خشونت آمیز، و انزوای اجتماعی و سوگ
. عوامل خطر جامعه: عدم دسترسی به مراقبت های بهداشتی، خوشه های خودکشی در جامعه، استرس فرهنگ پذیری، خشونت جامعه، و تبعیض
. عوامل خطر اجتماعی: انگ مرتبط با کمک طلبی و بیماری روانی، دسترسی آسان به وسایل کشنده خودکشی در میان افراد در معرض خطر، و تصویرسازی ناامن رسانه ای از خودکشی
. این عوامل می توانند به افزایش خطر افکار و رفتارهای خودکشی کمک کنند. آگاهی از این عوامل خطر ضروری است و اگر شما یا شخصی که می شناسید افکار خودکشی را تجربه می کند، کمک بخواهید.
انواع افکار خودکشی افکار خودکشی را می توان به دو نوع اصلی طبقه بندی کرد:
تفکر خودکشی فعال: این نه تنها شامل داشتن افکار خودکشی، بلکه ایجاد برنامه یا قصد برای انجام عمل است.
تفکرخودکشی منفعل: این افکار تمایل به مردن یا نخواستن زندگی را بدون هیچ برنامه مشخصی برای خودکشی منعکس می کند.

برخی از عوامل محافظتی در برابر افکار خودکشی هم عبارتند از:
. عوامل حفاظت فردی:
نگرش در برابر خودکشی، مهارت های اجتماعی قوی، سلامت و دسترسی به مراقبت های بهداشتی، ارتباطات قوی با دوستان و خانواده، باورهای فرهنگی یا معنوی که از خودکشی دلسرد می شود، امید به آینده، متانت، کنترل تکانه، ارزش خود، احساس شخصی بودن. کنترل، دسترسی به مداخلات بالینی، مهارت های مقابله ای، تاب آوری، دلایل زندگی، متاهل بودن یا والدین بودن
. عوامل حفاظتی بیرونی یا محیطی: روابط قوی، فرصت‌های مشارکت در پروژه‌های اجتماعی، محیط امن و پایدار، دسترسی محدود به وسایل کشنده، مسئولیت‌ها و وظایف در قبال دیگران، حیوانات خانگی
. این عوامل محافظتی نقش مهمی در کاهش احتمال افکار و رفتارهای خودکشی دارند. تقویت این عوامل از طریق تلاش های مداوم می تواند تاب آوری را افزایش داده و عوامل خطر مرتبط با خودکشی را متعادل کند