تاب آوری سمی ترکیب مثبت اندیشی سمی با تاب آوری است و به این معناست که افراد، به ویژه در محل کار، باید استرس، فشار و ناملایمات بیش از حد را بدون نشان دادن علائم ضعف و سستی تحمل کنند ترکیب تاب آوری با متبت اندیشی سمی ما را با مفهوم تاب آوری سمی روبرو کرده است.
محمدرضا مقدسی در ادامه این مطلب آورده است این تعریف اگر چه مفهوم را بخوبی پوشش میدهد اما باید منتظر داوری در مجامع دانشگاهی و مقالات معتبر باشیم.

این شامل فراتر رفتن از محدودیت ها، نادیده گرفتن نیازهای شخصی، و اتخاذ مکانیسم های مقابله ای ناسالم است که در نهایت منجر به فرسودگی شغلی، مسائل مربوط به سلامت روان مانند اضطراب و افسردگی و کاهش روحیه می شود.

تاب آوری سمی در علوم سازمانی یک موضوع از بالا به پایین است که تحت تأثیر شیوه‌های مدیریتی قرار میگیرد که بهره‌وری را بر رفاه روانی و سازمانی اولویت می‌دهد و فرهنگی را ایجاد می‌کند که در آن کار بیش از حد و قربانی کردن نیازهای شخصی عادی می‌شود.

برای مقابله با تاب آوری سمی، سازمان ها باید نشانه ها را بشناسند، ارتباطات باز را ترویج کنند، خودمراقبتی را تشویق کنند و منابعی را برای حمایت از سلامت روان فراهم کنند.

مدیریت باید الگوی خود باشد، رفاه خود را در اولویت قرار دهد و محیط کاری سالمی را ایجاد کند که رفاه کارکنان را بر نیازهای بهره وری مقدم بداند

toxic resilience به این ایده اشاره دارد که ما باید در سطح ثابت 100٪ به کار ادامه دهیم، حتی در شرایط کاری استرس زا  این مشکل فرزند مثبت اندیشی سمی و تاب آوری است.

تشخیص تاب آوری مسموم در محل کار شامل شناسایی نشانه هایی است که انتظار می رود افراد استرس و فشار بیش از حد را بدون نشان دادن آسیب پذیری یا اولویت دادن به رفاه شخصی تحمل کنند در واقع از آنها انتظار میرود ماشین موفقیت باشند.

برخی از شاخص‌های کلیدی عبارتند از: احساس فشار برای نشان دادن مداوم انعطاف‌پذیری، نادیده گرفتن نیازهای شخصی برای خواسته‌های کاری، تجربه فرسودگی شغلی، اضطراب یا قطع ارتباط، و قرار گرفتن در محیط کاری که آسیب‌پذیری در آن مورد انگ است.

toxic resilience  یا تاب آوری مسموم کننده می‌تواند به‌عنوان فرهنگی ظاهر شود که در آن کار بیش از حد عادی می‌شود، انتظار می‌رود کارکنان فراتر از محدودیت‌های خود عمل کنند و رفاه شخصی قربانی اهداف بهره‌وری سازمان شود.

مدیران و دپارتمان‌های منابع انسانی با الگوبرداری، شناسایی و حمایت از کارکنان، تشویق ارتباطات باز، ارتقای خودمراقبتی و فراهم کردن منابع برای حمایت از سلامت روان، نقش مهمی در پرداختن به تاب‌آوری مسموم ایفا می‌کنند.

سازمان‌ها می‌توانند با ایجاد محیط کاری که اصالت را ارج می‌نهد، مکانیزم‌های مقابله سالم را تشویق می‌کند، و رفاه کارکنان را بر تقاضای بهره‌وری ثابت اولویت می‌دهد با تاب آوری مسموم مبارزه کنند و فرهنگ محیط کار سالم‌تری ایجاد کنند.