بطور کلی سه دیدگاه در مورد سن همسران وجود دارد
1-زنان جوان‌تر از نظر باروری مناسب‌تر هستند و مردان
2-مسن‌تر منابع بیشتری برای سرمایه‌گذاری در خانواده دارند
3-زنان با سن کمتر با مردان مسن وارد رابطه می شوند زیرا طول عمر به نفع زنان است به نظر می‌رسد که هم مردان و هم زنان با همسران جوان‌تر و نه مسن‌تر خوشحال‌تر هستند، اگرچه این خوشی ممکن است کوتاه مدت باشد.  

روابط و ازدواج با فاصله سنی زیاد پدیده جدیدی نیستند، اما روابطی هستند که جامعه مدرن هنوز در تلاش برای درک آن است و چنین روابطی اغلب مورد تحقیر قرار می گیرند. اصطلاحات تعصب آمیز مانند “آهن پرست”، “شوگر مامی” و “شوگر ددی” برای توصیف برخی از اشکال روابط متمایز سنی استفاده می شود.
در عین حال، جنبش رو به رشدی وجود دارد که خواستار احترام بیشتر و فراگیری روابطی است که با قالب سنتی سازگار نیست، زیرا نحوه تصور و تعریف ما از “رابطه ایده آل” با سرعتی سریع در حال گسترش است.
چه چیزی می توانیم از تحقیقات علمی بیاموزیم تا به ما در درک تفاوت های ظریف روابط میان سنی کمک کند؟ در ادامه این مطلب سه دیدگاه برای هدایت تفکر شما وجود دارد.
توضیح تکاملی
وقتی صحبت از تحقیقات علمی در مورد جنسیت و روابط می شود، مهم است که ابتدا عملکرد تکاملی را در نظر بگیریم: تداوم گونه از این منظر تعجب آور نیست که مردان تمایل داشتند تا در دوران اوج فرزندآوری خود با زنان بیشتری در ارتباط باشند.
در مقاله ای که در سال 2012 در Human Nature منتشر شد، روانشناسان تکاملی ساشا شوارتز (Sascha Schwarz) و مانفرد هاسبراوک ( Manfred Hassebrauck) می نویسند: «توانایی تولید مثل در طول عمر برابر نیست. زنان پس از شروع یائسگی نمی توانند فرزندان خود را به دنیا بیاورند. بر خلاف زنان، مردان به طور مستقیم از نظر بیولوژیکی در توانایی‌های تولید مثلی خود محدودیت ندارند.»
همچنین تعجب آور نیست که زنان ترجیح می دهند مردانی را انتخاب کنند که می توانند منابع خود را برای تربیت فرزند سرمایه گذاری کنند. شوارتز و هاسبراوک می گویند: «زنان بیشتر از مردان روی فرزندان خود (مثلاً دوران بارداری) سرمایه گذاری می کنند. بنابراین، زنان روابط متعهدانه و طولانی مدت را ترجیح می دهند و به دنبال همسری می گردند که قادر و مایل به سرمایه گذاری بر روی آنها و فرزندان بالقوه آنها باشد.
با کنار هم قرار دادن این دو واقعیت، می‌توانیم ببینیم که چرا روابط متمایز از نظر سن، زمانی که اتفاق می‌افتد، به سناریویی می‌پردازد که در آن شریک مرد از شریک زن مسن‌تر است. زنان جوان‌تر از نظر باروری مناسب‌تر هستند و مردان مسن‌تر منابع بیشتری برای سرمایه‌گذاری روی خانواده و فرزندان خود دارند.
این نتیجه گیری توسط تحقیقات تایید شده است.

یک مطالعه کلاسیک در سال 1945 نشان داد که مردان همسرانی را ترجیح می دهند که حدود 2.5 سال کوچکتر از آنها باشند، در حالی که زنان شرکای تقریباً 3.5 سال بزرگتر از خود را ترجیح می دهند. تحقیقات اخیر این الگو را تکرار کرده است.

محدوده سنی “قابل قبول” چیست؟
وقتی از مردم می‌پرسیم که چه مقدار اختلاف سنی برای ازدواج قابل قبول است، همه چیز جالب‌تر می‌شود. به عنوان مثال، مطالعه‌ای نشان داد که مردان، به طور متوسط، روابط با زنان را تا حدود ده سال جوانتر و 4.5 سال بزرگتر می پذیرند. از سوی دیگر، زنان رابطه با مردان تا هشت سال بزرگتر و پنج سال کوچکتر را می پذیرند.
اما یک هشدار مهم وجود دارد و مربوط به این است که چگونه این محدودیت‌های «قابل قبول» با افزایش سن تغییر می‌کنند.
محققان می‌گویند: «با افزایش سن در مردان، آنها زنان جوان‌تر را هم می‌پذیرند، اما طول سنی قابل قبول آن‌ها در مورد مسن‌ترین شریکی که می‌پذیرند، به سن آن‌ها ارتباطی ندارد». از سوی دیگر، زنان با افزایش سن تمایل به پذیرش مردان جوان‌تر دارند، اما سن مسن‌ترین شریکی که می‌پذیرند با افزایش سن کاهش می‌یابد.
زنان با افزایش سن کمتر با مردان مسن تر وارد رابطه می شوند زیرا طول عمر به نفع زنان است نه مردان. به عنوان مثال، در آلمان، میانگین طول عمر زنان پنج سال بیشتر از مردان است.
چگونه خوشبختی رابطه موثر است؟
شاید مهم ترین سوال حول محور خوشبختی افراد در رابطه با فاصله سنی باشد. اولین و قانع‌کننده‌ترین بینش این است که روابط با هر مدلی می‌توانند در شرایط مناسب روابطی شاد باشند. با این حال، علم سرنخ هایی در مورد ترکیب هایی ارائه می دهد که به نظر می رسد بهترین عملکرد را دارند.
مطالعه منتشر شده در Journal of Population Economics نشان داد که به نظر می رسد هم مردان و هم زنان با همسران جوان تر خوشحال تر هستند، نه مسن تر. با این حال، این مزیت شادی ممکن است کوتاه مدت باشد.
نویسندگان می‌نویسند: «رضایت زناشویی پس از گذشت زمان برای مردان و زنان با فاصله سنی زیاد، نسبت به زوج‌های با سن مشابه کاهش می‌یابد. این کاهش‌های نسبی سطوح اولیه رضایت زناشویی برای مردانی که با زنان جوان‌تر ازدواج کرده‌اند و زنانی که با مردان جوان‌تر ازدواج کرده‌اند را به مرور زمان پاک می‌کند.»
برای توضیح این موضوع، محققان می‌گویند که زوجین با تفاوت سنی بالا ممکن است نسبت به زوج‌های همسال (یا با اختلاف سنی کم) در برابر موانع رابطه انعطاف‌پذیری کمتری داشته باشند. با این حال، تحقیقات دیگر نشان می دهد همسرانی که دارای فاصله سنی زیادی هستند و با هم می مانند، حسادت کمتری را تجربه می کنند و شکل غیرخودخواهانه تری از عشق را نسبت به زوج های هم سن نشان می دهند.
نتیجه
علم مبنای تکاملی قوی برای وجود روابط با فاصله سنی بالا را نشان می دهد. علم همچنین تایید می‌کند که این روابط با وجود تابو های اجتماعی بدون چالش‌ نیستند.اما، زمانی که به درستی انجام شوند، می توانند به اندازه هر نوع رابطه دیگری رضایت بخش و نشاط آور باشند.