نقش ویژه پدران در اجتماعی کردن کودکان

نقش ويژه پدران در اجتماعي کردن کودکان

سالهاي سال چنين به نظر مي‌رسيد که مادران نقش اصلي را در رشد کودکان بازي مي‌کنند . همه‌ي ما اصطلاحاتي چون غريزه مادرانه و شهود مادرانه را شنيده‌ايم. مارگارت ميد بيان مي‌دارد: "مادر شدن يک لزوم بيولوژيکي است. ولي پدر شدن يک ابداع اجتماعي است." جيکز کاربارينو (2000) نيز معتقد است: "والد شدن براي زنان واضح است، زيرا آنها از نظر بيولوژيکي در فرايند به‌دنيا آوردن بچه درگيرند. ولي نقش پدر مبهم است و در تبيين‌هاي فرهنگي قرار مي‌گيرد." علي‌رغم اينکه نقش مادر بسيار واضح و مبرهن است و نقش پدر به نظر مبهم مي‌رسد اما حقيقت ، چيز ديگري است. مادران فقط نيمي از ماجرا هستند. امروزه معلوم شده است که پدران نقش بسيار مهمي در رشد کودکان بازي مي‌کنند و نقش آنها با نقش مادران فرق دارد. مادران به دليل غريزه مادرانه، رابطه وابسته‌اي با کودک برقرار مي‌کنند ، البته اين رابطه در 2 سال اول تولد بسيار مناسب است و به رشد هيجاني و ... کودک کمک مي‌کند ، ولي چنانچه اين رابطه باقي بماند باعث آسيب به کودک مي‌شود. يکي از وظايف پدران اين است که کمک مي‌کنند تا رابطه چسبنده مادر و کودک ادامه نيابد و کودک فضاي بازتري جهت کسب تجربيات جديد ، کاوش و رشد پيدا کند و بتواند به استقلال مورد نياز دست يابد. پدرها بيش از مادران ، فرزند خود را به پيشرفت فرا مي‌خوانند . پدرها فرزند خود را ترغيب به ابتکار، خطرپذيري، و انجام فعاليت‌هاي ناآشنا و حضور در وضعيت‌هاي ناشناخته مي‌کنند ، همچنين دوست دارند با فرزندان خود بازي کنند.
بازي‌هاي آنها عموماً بازي‌هايي است که فرزندشان را از لجاظ جسمي تحريک مي‌کند . ظاهراً بزن بزن با پدرها، کودکان را به خطر کردن ترغيب مي‌کند. مادران نيز بيشتر نقش ارضاء عاطفي و مراقبتي نسبت به کودک دارند، آنها بيشتر به فرزندان خود قوت قلب مي‌دهند و از آنها مراقبت مي‌کنند. مادران بيش از پدران ، فرزند خود را همانطور که هست مي‌پذيرند و آنها را زياد تشويق نمي‌کنند. مادرها بيشتر وقت خود را به جاي بازي، صرف مراقبت از فرزندانشان مي‌کنند. به عنوان مثال خانواده‌هاي را که در محوطه بازي هستند، تجسم کنيد دختر بچه دوساله آنها در حال تاب خوردن است. پدرش او را هل مي‌دهد تا بالا و بالاتر برود. اما مادرش با نگراني او را نگاه مي‌کند و مي‌گويد: "عزيزم مراقبت باش، زياد بالا نرو." بررسي‌هاي صورت گرفته بر نحوه تربيت کودکان توسط پدرها و مادرها نيز حاکي از اينگونه تفاوت‌هاست. محققان بارها و بارها نشان داده‌اند که مادران بر قوت قلب بخشيدن و مراقبت از فرزندان تاکيد دارند و پدرها بر مبارزه و تحرک. محققاني که تعامل والدين با فرزندانشان را بررسي کرده‌اند مي‌گويند پدرها و مادرها معمولاً هر يک نقش ويژه و ارزشمندي در رشد عزت نفس فرزندان خود دارند و پدرها بيشتر به دنبال افزايش اعتماد به نفس، خود مختاري و ايجاد توقعات بالا در فرزندانشان هستند. در حالي‌که مادرها بيشتر احساس خود پذيري و حساسيت نسبت به ديگران را در فرزندان خويش ايجاد مي‌کنند. محققان نتيجه مي‌گيرند که مادران و پدران سهم چشمگيري در رشد و تحول کامل کودکان دارند. اما تاکيد مي‌ورزند که پدرها، مادري نمي‌کنند. آنها پدري مي‌کنند و اين قضيه با مادري کردن فرق دارد البته ناگفته نماند که صحبت از نقش پدري و نقش مادري‌ست و در برخي خانواده‌ها اين نقش‌ها مي‌تواند بين زن و مرد تعويض و جابه‌جا شود. مادر نقش پدري و پدر نقش مادري را بعهده بگيرد. گاهي نيز در خانواده‌هايي ، به دلايلي پدر غايب است ولي نقش پدري را فردي ديگر از خانواده (مثل عمو و...) به عهده مي‌گيرد .

(اقتباس از پاپنو. اي (1996) زندگي بدون پدر، نيويورک: انتشارات قرن؛ استيس، جي (1996) به نام پدر: بازنگري در مورد ارزشهاي پدر در عصر فرانوگري، بوستون، انتشارات بيکن) .