هیچ رابطه‌ای کامل نیست. اما رابطه‌ای که در آن احترام، تلاش، گفتگو و عشق وجود داشته باشد، ارزشمندترین شکل زندگی مشترک است.

وقتی سخن از عشق، ازدواج یا هر نوع رابطه عاطفی و انسانی به میان می‌آید، اغلب اولین تصویری که در ذهن ما شکل می‌گیرد یک رابطه بی‌نقص، آرام، بدون اختلاف و سرشار از تفاهم کامل است. انسان‌ها به صورت غریزی در پی ثبات، امنیت و آرامش هستند، بنابراین طبیعی است که آرزو کنند رابطه‌ای داشته باشند که هیچ مشکل و چالشی در آن وجود نداشته باشد. با این حال واقعیت چیز دیگری است.
عفت حیدری روانشناس اجتماعی تاکید میکند هیچ رابطه‌ای کامل نیست و این جمله فقط یک شعار نیست؛ یک اصل روان‌شناختی، علمی و انسانی است که تقریباً تمام متخصصان خانواده‌درمانی، روانشناسان و مشاوران آن را تأیید می‌کنند.

رابطه وقتی واقعی است که همراه با اختلاف، تفاوت نظر، سوءتفاهم، تلاش برای درک دیگری و گاهی رنج و ترمیم باشد.
جایی که انسان‌ها بدون ترس از قضاوت، می‌توانند حرف بزنند، مخالفت کنند، اشتباه کنند و دوباره بسازند. پذیرفتن این حقیقت، اولین قدم برای داشتن یک رابطه سالم، بالغ و پایدار است. اگر کسی به دنبال یک رابطه ۱۰۰ درصد بی‌نقص باشد، نه تنها هرگز آن را پیدا نمی‌کند، بلکه حتی روابط خوب و ارزشمند خود را نیز از دست خواهد داد. کمال‌گرایی در رابطه، دشمن صمیمیت است.

شکل‌گیری یک رابطه موفق، درست مثل دوختن یک لباس نیست که اندازه‌گیری دقیق و نتیجه‌ای ثابت داشته باشد. این فرایند شبیه کاشتن یک دانه است. رشد دارد، زمان می‌خواهد، مراقبت می‌خواهد، آفت دارد و دوره‌های سختی را پشت سر می‌گذارد. اما وقتی رشد می‌کند، میوه و سایه‌اش زیباست و ارزش تمام سختی‌ها را دارد.

بسیاری از مردم فکر می‌کنند اگر در رابطه‌ای اختلاف یا سردی وجود داشته باشد، یعنی عشق تمام شده یا انتخابشان اشتباه بوده است. همین تصور باعث می‌شود افراد در جای اشتباه به دنبال رابطه کامل بگردند و در نهایت به جای ساختن، فقط کنار گذاشتن و شروع دوباره را انتخاب کنند. اما چرا هیچ رابطه‌ای کامل نیست؟ دلیل آن ساده است. چون انسان‌ها کامل نیستند. دو انسان متفاوت با دو جهان‌بینی متفاوت، دو گذشته متفاوت و دو سیستم فکری متفاوت کنار هم قرار می‌گیرند. طبیعی است که همیشه اختلاف وجود داشته باشد. مهم این نیست که اختلاف وجود دارد، مهم این است که چگونه با آن برخورد می‌شود.

درک همین موضوع باعث می‌شود انتظارات غیرواقعی از رابطه‌مان برداشته شود و واقع‌گرایی جای خیال‌پردازی را بگیرد. واقع‌گرایی یعنی دانستن اینکه رابطه سالم، رابطه‌ای بدون مشکل نیست؛ رابطه‌ای است که دو طرف برای حل مشکلات تلاش می‌کنند. زوج‌هایی که سال‌ها در کنار هم مانده‌اند، نه به این دلیل که هرگز دعوا نکرده‌اند، بلکه چون یاد گرفته‌اند چطور در کنار هم رشد کنند.

در روابط سالم، افراد یاد می‌گیرند بعضی تفاوت‌ها را تغییر ندهند، بلکه با آن‌ها سازگاری پیدا کنند. گاهی یک رفتار کوچک می‌تواند باعث آزردگی شود و گاهی یک سوءتفاهم ساده می‌تواند ذهن را درگیر کند. مهم این است که سکوت جای گفت‌وگو را نگیرد. رابطه وقتی آسیب می‌بیند که افراد احساس کنند شنیده نمی‌شوند یا بودنشان مهم نیست. رابطه کامل نیست، اما می‌تواند امن باشد. جایی که امنیت عاطفی وجود دارد، انسان اشتباهش را پنهان نمی‌کند، احساسش را سانسور نمی‌کند و به جای فرار، تلاش می‌کند.

اگر دو نفر فکر کنند که باید همیشه در همه چیز مشترک باشند، هرگز فرصت شناخت واقعی یکدیگر را پیدا نمی‌کنند. تفاوت‌ها همیشه دشمن رابطه نیستند، گاهی مکمل‌اند. کسی که آرام‌تر است، می‌تواند به دیگری تعادل بدهد. کسی که اجتماعی‌تر است، می‌تواند دیگری را وارد دنیای جدیدی کند. رابطه مثل ترکیب دو قطعه پازل است؛ اگر دقیقاً شبیه هم باشند، روی هم قرار نمی‌گیرند. اختلاف، فاصله یا تفاوت، همیشه تهدید نیست، گاهی جایی برای کامل شدن و یاد گرفتن است.

وقتی می‌گوییم هیچ رابطه‌ای کامل نیست، یعنی رابطه‌ای زنده است. چیزی که زنده باشد، تغییر می‌کند. عشق نیز همینگونه است. پخته می‌شود، گاهی آرام می‌شود، گاهی شعله‌ور می‌شود. در طول زمان آدم‌ها دچار تغییرات شخصی، شغلی، روحی و اجتماعی می‌شوند. رابطه‌ای که قرار است سال‌ها دوام بیاورد باید توان سازگاری با این تغییرات را داشته باشد. همانطور که بدن انسان برای زنده ماندن نیاز به حرکت دارد، رابطه نیز برای زنده ماندن نیاز به گفتگو، بخشش، احترام و توجه دارد.

یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات در روابط این است که افراد منتظر می‌مانند تا دیگری تغییر کند تا رابطه بهتر شود.
اما حقیقت این است که رابطه، محصول همکاری دو طرفه است. حتی اگر یکی تغییر کند، کیفیت رابطه تغییر خواهد کرد. گاهی لازم است به جای اینکه بپرسیم چرا او اینگونه است، از خود بپرسیم چگونه می‌توانیم بهتر ارتباط برقرار کنیم. بسیاری از مشکلات نه به خاطر نبود عشق، بلکه به خاطر نبود مهارت ارتباطی اتفاق می‌افتد. هیچکس با مهارت مدیریت رابطه به دنیا نمی‌آید؛ این یک توانایی اکتسابی است.

گاهی زوج‌ها فکر می‌کنند عشق باید خودبه‌خود همه چیز را درست کند. اما عشق بدون عمل، دوام ندارد. همانطور که بدن بدون غذا ضعیف می‌شود، رابطه بدون رسیدگی خاموش می‌شود. محبت گفتاری، توجه، وقت گذاشتن، احترام و لمس محبت‌آمیز، نیازهای واقعی انسان هستند. نقشه ذهنی انسان‌ها با هم متفاوت است و چیزی که برای یک نفر نشانه عشق است، ممکن است برای دیگری عادی باشد. دانستن زبان عشق طرف مقابل گاهی مسیر رابطه را عوض می‌کند.

پذیرفتن اینکه هیچ رابطه‌ای کامل نیست یعنی قبول کنیم رابطه انسان‌ها یک پروژه بی‌پایان است.
هر روز چیزی برای یاد گرفتن وجود دارد. هیچکس از روز اول بلد نیست چطور همراه خوبی باشد. زوج‌هایی که با هم صبورترند، رشد بیشتری را تجربه می‌کنند. رابطه زمانی شکست می‌خورد که افراد ناامید می‌شوند و فکر می‌کنند تلاش فایده‌ای ندارد. اما همانطور که گیاه در روز اول رشدش دیده نمی‌شود، رابطه نیز آرام آرام تغییر می‌کند. اگر تلاش و توجه وجود داشته باشد، نتیجه پیدا می‌شود.

گاهی انسان‌ها رابطه خود را با روابط دیگران مقایسه می‌کنند؛ مخصوصاً در دنیای شبکه‌های اجتماعی. جایی که همه از بهترین لحظات زندگی خود عکس می‌گذارند و هیچکس مشکلات، اشک‌ها یا دعواهایش را منتشر نمی‌کند. مقایسه، قاتل رضایت است. وقتی زندگی دیگران را کامل می‌بینیم، فکر می‌کنیم نقص فقط در زندگی ما وجود دارد، در حالی که واقعیت همیشه پشت پرده است. هیچ رابطه عالی‌ای وجود ندارد؛ فقط رابطه‌هایی وجود دارند که افراد برای بهتر شدن آن تلاش می‌کنند.

رابطه سالم جایی است که افراد حق اشتباه دارند. ترس از اشتباه، آدم‌ها را از صمیمیت دور می‌کند.
کسی که می‌ترسد قضاوت شود، حرف نمی‌زند، کسی که می‌ترسد ترک شود، احساساتش را پنهان می‌کند. وقتی امنیت نباشد، رابطه سطحی می‌شود. امنیت عاطفی یعنی بتوانی خودت باشی، بدون نقاب. رابطه‌ای که در آن واقعی باشی، ارزشمندتر از رابطه‌ای است که در آن تظاهر به «بی‌نقص بودن» می‌کنی.

گاهی انسان‌ها از رابطه توقع دارند که خلأهای عاطفی‌شان را پر کند. در حالی که هیچ رابطه‌ای نمی‌تواند همه کمبودهای گذشته و زخم‌های روحی انسان را درمان کند. اگر فرد خودش با درونش آشتی نکند، حتی کامل‌ترین رابطه هم نمی‌تواند او را آرام کند. رابطه خوب قرار نیست زندگی را بدون مشکل کند؛ قرار است در مسیر مشکلات، همراه داشته باشی.

فرهنگ یار تاب آوری ایران تاکید میکند هیچ رابطه‌ای کامل نیست، اما می‌تواند واقعی، سالم و بالغ باشد.
بالغ بودن رابطه یعنی توان گفتگو با احترام، پذیرش تفاوت‌ها، حمایت، تعهد، صداقت و علاقه. حتی وقتی ناراحت هستید، دست از مهربانی برندارید. حتی وقتی خسته‌اید، به رابطه فکر کنید. حتی وقتی اختلاف دارید، یادآوری کنید که طرف مقابل دشمن نیست. دو نفر در یک رابطه، هم‌تیم هستند، نه رقیب.

گاهی لازم است به جای اینکه بپرسیم چرا رابطه سخت شده، بپرسیم چه چیزی در حال رشد کردن است. سختی همیشه نشانه پایان نیست؛ گاهی نشانه تغییر است.
بسیاری از زوج‌هایی که امروز رابطه عمیق و آرامی دارند، روزهایی را پشت سر گذاشته‌اند که فکر می‌کردند نمی‌توانند ادامه دهند. اما ماندند، تلاش کردند و یاد گرفتند.

در نهایت حقیقت مهم این است که رابطه کامل پیدا نمی‌شود؛ ساخته می‌شود. آجر به آجر، حرف به حرف، بخشش به بخشش. اگر دنبال انسانی بی‌نقص باشیم، تنها می‌مانیم. اگر دنبال عشق بی‌خطا باشیم، چیزی پیدا نمی‌کنیم. اما اگر یاد بگیریم با وجود نقص‌ها، عشق بورزیم، رابطه تبدیل به فضایی می‌شود که در آن رشد، آرامش و همراهی وجود دارد.

هیچ رابطه‌ای کامل نیست. اما رابطه‌ای که در آن احترام، تلاش، گفتگو و عشق وجود داشته باشد، ارزشمندترین شکل زندگی مشترک است.

این عضو ارشد خانه تاب آوری درخاتمه آورده است تاب‌آوری رابطه‌ای یعنی توانایی یک رابطه برای دوام آوردن، ترمیم شدن و رشد کردن در برابر اختلاف‌ها، تنش‌ها و چالش‌های عاطفی. در روابط انسانی، حتی سالم‌ترین و عاشقانه‌ترین آن‌ها نیز با سوءتفاهم، خستگی، فشارهای بیرونی، تغییرات شخصی و اختلاف‌های رفتاری روبه‌رو می‌شوند. اما رابطه‌ای که تاب‌آور است، از دل مشکلات نابود نمی‌شود؛ بلکه پس از هر بحران، قوی‌تر و آگاه‌تر ادامه پیدا می‌کند.
تاب‌آوری رابطه‌ای با انکار مشکلات یا سکوت کردن شکل نمی‌گیرد، بلکه با گفت‌وگوی سالم، شنیده شدن، احترام به تفاوت‌ها و تلاش مشترک ساخته می‌شود. در یک رابطه تاب‌آور، افراد به جای پیدا کردن مقصر، به دنبال راه‌حل و درک یکدیگر هستند. پذیرش این واقعیت که هیچ رابطه‌ای کامل نیست، مهم‌ترین نقطه شروع تاب‌آوری است. وقتی دو نفر بدانند که اختلاف امری طبیعی است، دیگر هر کشمکش کوچک را پایان رابطه نمی‌بینند.
یکی از نشانه‌های رابطه تاب‌آور، توان بخشیدن و ترمیم کردن است. اشتباه کردن، سوءبرداشت داشتن یا حتی رنجیدن بخش‌هایی از تجربه انسانی هستند. زوج‌هایی که تاب‌آوری بالایی دارند، می‌توانند از اشتباه‌ها درس بگیرند، بدون تحقیر یا تهدید، احساسات خود را بیان کنند و در عین ناراحتی، به احترام و مهربانی پایبند بمانند.