روانشناسی بحران شاخه‌ای از روانشناسی است که به مطالعه، تحلیل و مدیریت واکنش‌های انسان‌ها در مواجهه با موقعیت‌های بحرانی و اضطراری می‌پردازد.
بحران می‌تواند یک رویداد ناگهانی و غیرمنتظره باشد که تعادل روانی، عاطفی و اجتماعی فرد یا گروه را مختل می‌کند و ایجاد استرس شدید، ناتوانی در مقابله با شرایط و احساس درماندگی کند. این موقعیت‌ها ممکن است شامل بلایای طبیعی، از دست دادن عزیزان، مشکلات مالی یا روانپزشکی و حتی پرسش‌های وجودی در زندگی باشند.

از ابعاد مختلف، روانشناسی بحران را می‌توان به چند بخش تقسیم کرد:
بعد روانی، که شامل تأثیرات روحی مانند اضطراب، ترس، ناامیدی و افسردگی است؛
بعد رفتاری، که رفتارهای افراد هنگام مواجهه با بحران مانند انفعال، واکنش‌های پرخاشگرانه یا جستجوی حمایت را شامل می‌شود؛
بعد اجتماعی که به تأثیر بحران بر روابط خانوادگی، گروهی و جامعه توجه دارد؛
و
بعد شناختی که به نحوه پردازش اطلاعات، تصمیم‌گیری و بازسازی نگاه فرد در شرایط بحرانی می‌پردازد.

روانشناسی بحران از جنبه پیشگیری و مدیریت نیز اهمیت ویژه‌ای دارد.
هدف آن کاهش پیامدهای منفی بحران‌ها از طریق مداخله‌های سریع، آموزش مهارت‌های مقابله‌ای، ارتقاء تاب‌آوری روانی و حمایت اجتماعی است. به این ترتیب، افراد بهتر می‌توانند بحران‌ها را به فرصت‌هایی برای رشد و توسعه تبدیل کنند.

روانشناسی بحران در نهایت به ما کمک می‌کند تا درک کنیم که بحران‌ها علاوه بر تهدیدها، می‌توانند نقطه عطفی برای رشد فردی و اجتماعی باشند و اینکه واکنش‌های احساسی و رفتاری در این موقعیت‌ها کاملاً طبیعی و قابل مدیریت‌اند. این علم با تمرکز بر شناخت و حمایت روانی، راهکارهای مؤثر برای مقابله با شرایط بحرانی فراهم می‌آورد و به بهبود سلامت روانی فرد و جامعه کمک می‌کند.