تاب‌آوری مددکاران اجتماعی نیاز به حمایت سازمانی دارد.

تاب‌آوری به عنوان یک ویژگی اساسی در این حرفه شناخته می‌شود که به توانایی سازگاری با چالش‌های شغلی اشاره دارد.

خدیجه عزیزی مترجم زبان اشاره و مربی تاب آوری در ادامه آورده است مددکاران اجتماعی به‌طور روزانه با چالش‌های پیچیده‌ای مانند فقر، خشونت، اعتیاد و مسائل روانی-اجتماعی مواجه می‌شوند که این موضوعات اثرات روانی و جسمی قابل توجهی بر آنها می‌گذارد.

تاب‌آوری، یعنی توانایی مقابله با استرس و بازیابی تعادل پس از تجربه‌های سخت، برای این متخصصان ضروری است. بدون تاب‌آوری، خطر ابتلا به فرسودگی شغلی، اضطراب و ناتوانی در ارائه خدمات مؤثر افزایش می‌یابد.

این توانایی نه تنها به حفظ سلامت روان مددکاران کمک می‌کند، بلکه کیفیت مداخلات آنها را برای افراد آسیب‌پذیر نیز تضمین می‌نماید.

تاب‌آوری مددکاران اجتماعی شامل مهارت‌هایی چون خودآگاهی، ذهن‌آگاهی، مراقبت از خود، ایجاد روابط مثبت و داشتن هدف است.

نقش حمایت سازمانی در تقویت تاب‌آوری
حمایت سازمانی به‌عنوان ستون اصلی تاب‌آوری مددکاران عمل می‌کند. سازمان‌ها می‌توانند با فراهم آوردن منابع روانشناختی (مانند مشاوره و برنامه‌های کاهش استرس)، آموزش‌های تخصصی برای مقابله با موارد پیچیده، و ایجاد محیطی امن برای بیان نیازها، به مددکاران کمک کنند تا با چالش‌ها بهتر کنار بیایند.

وجود سیاست‌های روشن برای تقسیم بار کاری، جلوگیری از اضافه‌کاری و احترام به مرزهای فردی، از جمله عواملی است که سازمان‌ها را به مکانی امن برای رشد حرفه‌ای تبدیل می‌کند.

اشکال مختلف حمایت سازمانی
حمایت سازمانی تنها به ارائه مزایای مالی خلاصه نمی‌شود، بلکه شامل ابعاد گسترده‌تری است. نظارت بالینی منظم، فرصت‌های حرفه‌ای برای رشد و توسعه مهارت‌ها، دسترسی به شبکه‌های حمایتی همکاران و شناسایی موفقیت‌ها از جمله راهکارهای مؤثر هستند.

طراحی برنامه‌های «مراقبت از مراقب» (Self-Care Programs) و تسهیل دسترسی به خدمات سلامت روان، می‌تواند به مددکاران اجازه دهد انرژی لازم برای ادامه فعالیت را به‌دست آورند و از بروز فرسودگی شغلی جلوگیری کنند.

 پیامدهای عدم حمایت سازمانی
عدم وجود حمایت کافی از سوی سازمان‌ها، عواقب جدی به همراه دارد. فرسودگی شغلی، کاهش انگیزه، افزایش نرخ ترک شغل و کاهش کیفیت خدمات ارائه‌شده به افراد آسیب‌پذیر، از جمله این پیامدهاست.

هنگامی که مددکاران احساس می‌کنند سازمان آنها را در برابر فشارهای کاری تنها گذاشته است، اعتماد به نفس حرفه‌ای آنها کاهش یافته و ارتباطات مؤثر با مراجعان نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

این امر نه تنها برای کارکنان، بلکه برای بقاء و اعتبار خود سازمان‌های اجتماعی تهدیدآمیز است.

نیاز به سرمایه گذاری در حمایت سازمانی
حمایت سازمانی از مددکاران اجتماعی نه تنها یک انتخاب اخلاقی، بلکه یک ضرورت استراتژیک است. سازمان‌هایی که به بهبود شرایط کاری، ارتقای رفاه کارکنان و ایجاد فرهنگی پشتیبان توجه می‌کنند، شاهد کاهش هزینه‌های ناشی از جایگزینی نیروها و افزایش رضایت شغلی خواهند بود.

برای این منظور، رهبران باید با تدوین سیاست‌های مشخص، تخصیص بودجه کافی و تعهد به ارزیابی مداوم نیازهای کارکنان، گام‌های عملی بردارند.

تاب‌آوری مددکاران اجتماعی به کاهش فرسودگی شغلی و استرس کمک می‌کند و کیفیت خدمات ارائه شده را ارتقا می‌بخشد.