فعالیت سازمان‌های مردم‌نهاد در حوزه سلامت روانی-اجتماعی از جنبه‌های مختلفی حائز اهمیت است.
این سازمان‌ها به عنوان پلی بین دولت و جامعه عمل می‌کنند و نقش مهمی در تأمین نیازهای روانی و اجتماعی افراد دارند.
فعالیت‌های سازمان‌های مردم‌نهاد (NGOها) به تقویت تاب‌آوری اجتماعی در برابر بحران‌ها و چالش‌های مختلف کمک می‌کند.
جمعیت هایی همانند همیاران سلامت ایران از طریق آموزش، افزایش آگاهی و مشارکت مردمی، جوامع را برای مقابله با بلایای طبیعی، تنش‌های اجتماعی یا بحران‌های اقتصادی آماده می‌کنند.

برای مثال، برگزاری کارگاه‌های آموزشی در زمینه مدیریت بحران، توزیع کمک‌های اضطراری پس از سوانح، یا حمایت از گروه‌های آسیب‌پذیر مانند کودکان و زنان، همه به ایجاد شبکه‌های حمایتی و افزایش ظرفیت پاسخگویی جوامع می‌انجامد.
مشارکت در برنامه‌ریزی پایدار، حمایت از کسب‌وکارهای محلی و تقویت روحیه همکاری بین افراد، سرمایه اجتماعی را تقویت کرده و به جوامع اجازه می‌دهد تا پس از شوک‌ها سریعتر بهبود یابند.
یکی از دلایل اصلی این اهمیت، کمبود منابع و ظرفیت‌های دولتی برای پوشش کامل نیازهای سلامت روانی است.

بسیاری از کشورها، به‌ویژه در مناطق کم‌درآمد، با محدودیت‌های بودجه‌ای و زیرساختی مواجه هستند که مانع از ارائه خدمات کافی و گسترده در این حوزه می‌شود.
سازمان‌های مردم‌نهاد می‌توانند با استفاده از منابع محلی، کمک‌های خیریه و مشارکت مردم، فضایی برای پر کردن این شکاف ایجاد کنند و به افرادی که در دسترسی به خدمات سلامت روانی با مشکل مواجه هستند، کمک کنند.

یکی دیگر از دلایل اهمیت این سازمان‌ها، توانایی آن‌ها در ارائه خدمات متناسب با نیازهای محلی و فرهنگی افراد است.
سازمان‌های مردم‌نهاد معمولاً در قلب جوامع فعالیت می‌کنند و بهتر از نهادهای دولتی می‌توانند با چالش‌ها و نیازهای خاص هر جامعه آشنا شوند.
این آشنایی به آن‌ها اجازه می‌دهد تا برنامه‌هایی طراحی کنند که دقیقاً با شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی افراد هماهنگ باشد.
به عنوان مثال، در جوامع روستایی یا محروم، این سازمان‌ها می‌توانند دوره‌های آموزشی، کارگاه‌های روان‌شناختی و حتی مشاوره‌های فردی را با توجه به زبان، عادات و باورهای محلی ارائه دهند.
این رویکرد شخصی‌سازی‌شده می‌تواند تأثیر بسزایی در بهبود سلامت روانی افراد داشته باشد.

علاوه بر این، سازمان‌های مردم‌نهاد می‌توانند به عنوان مدافعان حقوق افراد در حوزه سلامت روانی عمل کنند و آگاهی عمومی را درباره اهمیت این موضوع افزایش دهند.
بسیاری از افراد به دلیل نقص آگاهی یا ترس از قضاوت اجتماعی، از جستجوی کمک برای مشکلات روانی خودداری می‌کنند.
این سازمان‌ها با برگزاری کمپین‌های آموزشی، سمینارها و رویدادهای عمومی، می‌توانند تابوی موجود درباره سلامت روان را کاهش دهند و به افراد کمک کنند تا بدون ترس از انتقاد، به دنبال درمان بروند.
افزایش آگاهی عمومی نه تنها به بهبود سلامت روانی افراد کمک می‌کند، بلکه می‌تواند فشار اجتماعی و اقتصادی ناشی از بیماری‌های روانی را کاهش دهد و به توسعه پایدار جامعه کمک کند.

سازمان‌های مردم‌نهاد همچنین می‌توانند نقش مهمی در تقویت شبکه‌های اجتماعی و ایجاد حس تعلق و همبستگی در جوامع داشته باشند.
مشکلات روانی اغلب با عوامل اجتماعی مانند تنهایی، طرد اجتماعی و فقر همراه هستند.
این سازمان‌ها با برگزاری فعالیت‌های گروهی، کارگاه‌های مهارت‌آموزی و برنامه‌های اجتماعی، می‌توانند به افراد کمک کنند تا ارتباطات اجتماعی خود را تقویت کنند و احساس تعلق به جامعه پیدا کنند.
این نوع حمایت اجتماعی می‌تواند نقش حیاتی در پیشگیری از بیماری‌های روانی و بهبود وضعیت روانی افراد داشته باشد.

سازمان‌های مردم‌نهاد به عنوان نهادهای مستقل و غیرانتفاعی، می‌توانند به عنوان ناظران و ارزیابان سیاست‌های دولتی در حوزه سلامت روانی عمل کنند.
آن‌ها می‌توانند با بررسی اثر بخشی برنامه‌ها و سیاست‌های موجود، نقاط ضعف و قوت را شناسایی کرده و پیشنهادات لازم را برای بهبود این سیاست‌ها ارائه دهند.
این نقش نظارتی می‌تواند به افزایش شفافیت و کارایی سیستم‌های سلامت روانی کمک کند و مانع از سوء مدیریت منابع شود.

به طور کلی، فعالیت این سازمان‌ها نه تنها به بهبود سلامت روانی افراد کمک می‌کند، بلکه به تقویت بنیان‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جوامع نیز کمک می‌کند و در نتیجه، به توسعه پایدار و ارتقاء کیفیت زندگی همه افراد جامعه منجر می‌شود.
فعالیت سازمان‌های مردم‌نهاد به تاب‌آوری اجتماعی کمک می‌کند، زیرا این سازمان‌ها به عنوان پلی بین دولت و جامعه عمل می‌کنند و فضایی را فراهم می‌آورند که در آن شهروندان می‌توانند نیازها، چالش‌ها و خواسته‌های خود را بیان کنند.
این سازمان‌ها با شناسایی دقیق مسائل محلی و ارائه راهکارهای عملی برای مقابله با آن‌ها، به ایجاد ظرفیت در جوامع کمک می‌کنند.
 سازمانهای مردم نهاد از طریق آموزش، آگاهی‌بخشی و تسهیل مشارکت مردمی، افراد را توانمند می‌سازند تا در برابر بحران‌ها و تنش‌های مختلف مقاومت کنند.
این فرآیند به افزایش اعتماد اجتماعی و تقویت شبکه‌های حمایتی منجر می‌شود که از عناصر کلیدی تاب‌آوری اجتماعی به شمار می‌روند.

یکی دیگر از دلایل تأثیرگذاری سازمان‌های مردم‌نهاد در تقویت تاب‌آوری اجتماعی، نقش آن‌ها در ایجاد فرهنگ همکاری و مشارکت است.
این سازمان‌ها با تشویق افراد به کار گروهی و مشارکت فعال در تصمیم‌گیری‌های اجتماعی، احساس مسئولیت مشترک را در جامعه تقویت می‌کنند.
این امر به ویژه در مواقع بحران، مانند بلایای طبیعی یا اقتصادی، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. وقتی افراد احساس می‌کنند که صدای آن‌ها شنیده می‌شود و می‌توانند در حل مشکلات نقشی ایفا کنند، تمایل بیشتری به همکاری و کمک به دیگران پیدا می‌کنند.
این نوع تعاملات اجتماعی به ایجاد جوامعی منسجم‌تر و مقاوم‌تر کمک می‌کند که قادر به مقابله با تنش‌ها و بازسازی خود پس از بحران‌ها هستند.

سازمان‌های مردم‌نهاد با تمرکز بر توسعه اجتماعی و اقتصادی پایدار، به جوامع در سطوح ملی کمک می‌کنند تا از منابع موجود به بهترین شکل استفاده کنند و ظرفیت خود را برای مقابله با چالش‌ها افزایش دهند. این سازمان‌ها اغلب به عنوان نهادهایی مستقل عمل می‌کنند که از ذینفعان مختلف حمایت می‌کنند و به جای تمرکز صرف بر کوتاه‌مدت، راهکارهای بلندمدتی را برای بهبود شرایط زندگی ارائه می‌دهند.
زهرا نیازاده نویسنده کتاب مسیر تاب آوری در پایان آورده است این رویکرد به جوامع کمک می‌کند تا نه تنها در برابر بحران‌های فعلی مقاومت کنند، بلکه برای آینده آماده‌سازی شوند. به این ترتیب، فعالیت سازمان‌های مردم‌نهاد به عنوان یکی از اهرم‌های اصلی در تقویت تاب‌آوری اجتماعی شناخته می‌شود که به جوامع کمک می‌کند تا قوی‌تر، انعطاف‌پذیرتر و پایدارتر شوند.