تاب آوری و انگ هر دو نیازمند حمایت اجتماعی و آموزش صحیح هستند.

تاب آوری و انگ مفاهیمی هستند که باید توسط جوامع بیشتر شناخته شده شود.

انگ اجتماعی، به معنای بار منفی و داغ یا برچسب منفی است که جامعه به فرد یا گروهی از افراد به دلیل ویژگی‌های خاصی مانند وضعیت جسمی یا روانی، باورها، رفتارها یا وضعیت اجتماعی آن‌ها می‌زند.

به طور کلی، افرادی که در معرض آسیب‌های اجتماعی قرار دارند، بیشتر در معرض انگ اجتماعی نیز هستند.
این افراد ممکن است به دلیل شرایط خاص خود (مانند بیماری‌های مزمن، مشکلات اقتصادی، یا تجربه رویدادهای آسیب‌زا) از سوی جامعه برچسب خورده و تبعیض را تجربه کنند.
برخی مطالعات نشان داده اند که بین حمایت اجتماعی و تاب‌آوری با احساس تنهایی و اضطراب مرگ رابطه معکوس وجود دارد؛ به این معنی که هر چه حمایت اجتماعی و تاب‌آوری بالاتر باشد، احساس تنهایی و اضطراب مرگ کاهش می‌یابد.
دکتر محمدرضا مقدسی مشاور عالی ماموریت ملی تاب آوری فرهنگی در ادامه آورده است حمایت اجتماعی یکی از عوامل بنیادی در تقویت تاب‌آوری فردی و اجتماعی است.

این حمایت می‌تواند از طریق خانواده، دوستان، همکاران و گروه‌های اجتماعی فراهم شود. حمایت اجتماعی به دو دسته عاطفی (ابراز محبت، همدلی) و عملی (مشاوره، کمک مالی) تقسیم می‌شود.

علاوه بر این وجود یک شبکه حمایتی قوی به کاهش استرس، اضطراب و افسردگی کمک کرده و کیفیت زندگی را بهبود می‌بخشد.
افراد با حمایت اجتماعی بالا معمولاً سلامت جسمی و روانی بهتری دارند و می‌توانند در مواجهه با چالش‌ها و بحران‌ها بهتر عمل کنند.
تقویت روابط اجتماعی و ایجاد یک محیط حمایتی، افراد را قادر می‌سازد تا در برابر مشکلات زندگی تاب‌آوری بیشتری از خود نشان دهند. مطالعات نشان داده‌اند که تاب‌آوری و حمایت اجتماعی هر دو به طور مستقیم و غیرمستقیم با سلامت اجتماعی مرتبط هستند.

انگ اجتماعی، به معنای بار منفی و داغ یا برچسب منفی است که جامعه به فرد یا گروهی از افراد به دلیل ویژگی‌های خاصی مانند وضعیت جسمی یا روانی، باورها، رفتارها یا وضعیت اجتماعی آن‌ها می‌زند. این مفهوم ریشه در داغ‌زدن بردگان یا مجرمان از دوران باستان دارد و به شکل مدرن توسط جامعه‌شناسی مانند اروینگ گافمن تعریف شده است.

در این تعریف، انگ اجتماعی به نگرش منفی، پیش‌داوری و تعصباتی اشاره دارد که باعث بی‌اعتبار کردن، طرد یا نادیده گرفتن افراد می‌شود و به طور پایدار هویت فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ به گونه‌ای که این برچسب منفی، به تمام وجود فرد تسری می‌یابد و موجب محرومیت از منابع و فرصت‌های اجتماعی می‌شود.
انگ اجتماعی، به ویژه در شرایطی که افراد با ویژگی‌ها یا موقعیت‌های خاصی مواجه هستند، می‌تواند تأثیر منفی بر سلامت روان و تاب‌آوری آن‌ها داشته باشد.

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که آموزش تاب‌آوری می‌تواند در کاهش انگ اجتماعی ادراک شده موثر باشد. افراد تاب‌آور دارای جهت‌گیری مشخص در زندگی هستند و در ارتباط با دیگران و خود نقش حمایت‌گرانه دارند که این قدرت درونی آن‌ها را در برابر آسیب‌های روانشناختی مقاوم‌تر می‌سازد. آموزش تاب‌آوری به افراد کمک می‌کند تا حس همدلی را در خود تقویت کرده و روابط اجتماعی بهتری برقرار کنند، که این امر به ارتقاء مهارت‌های عملکردی و ارتباطات اجتماعی و مدیریت مشکلات کمک می‌کند

انگ اجتماعی به شکل‌های مختلفی نمود پیدا می‌کند، از جمله انگ مربوط به بیماری‌های روانی، ناتوانی جسمی یا معلولیت، نژاد یا وضعیت اجتماعی. این انگ‌ها معمولاً با باورهای قالبی و کلیشه‌های نادرست همراه هستند که باعث تبعیض، طرد و پیش‌داوری می‌شوند.
برای مثال، در حوزه سلامت روان، انگ زندگی فرد بیمار را تحت تأثیر قرار داده و باعث شده افراد به دلیل ترس از برچسب خوردن، دیر یا اصلاً برای درمان به مراکز بهداشتی مراجعه نکنند.

همچنین انگ می‌تواند در قالب ساختاری نیز وجود داشته باشد، یعنی هنگامی که سیاست‌ها و ساختارهای نهادی یا سازمانی به نحوی طراحی شده‌اند که باعث تبعیض و نابرابری در دسترسی به خدمات و فرصت‌ها شوند.

تاب‌آوری روانی و سلامت روانی افراد به شدت از انگ اجتماعی تأثیر می‌پذیرند. انگ، نخست با ایجاد ترس و شرمساری فرد را از جستجوی کمک درمانی بازمی‌دارد و باعث درونی شدن نگرش‌های منفی (انگ نفس) می‌شود که درنهایت اعتماد به نفس فرد را کاهش داده و احساس بی‌ارزشی و خودکم‌بینی را تقویت می‌کند.
این فرایند می‌تواند منجر به افسردگی، اضطراب، کاهش انگیزه برای ادامه درمان و حتی انزوای اجتماعی و افزایش خطر بزهکاری یا خودکشی شود.
در مقابل، افرادی که در محیط‌های اجتماعی دچار انگ می‌شوند، کمتر از حمایت اجتماعی بهره‌مند می‌گردند که عامل مهمی در تقویت تاب‌آوری روانی است. افزون بر این، انگ در سطح ساختاری باعث می‌شود افراد در موقعیت‌های اجتماعی و کاری خود با تبعیض روبرو شوند، فرصت‌های رشد محدود گردد و سلامت روان آن‌ها به مخاطره بیافتد.

از منظر علمی و اجتماعی، غلبه بر انگ اجتماعی نیازمند مداخلات چندجانبه است که علاوه بر آگاهی‌بخشی و آموزش جامعه درباره ماهیت بیماری‌ها و شرایط افراد، به تغییر کلیشه‌ها و باورهای نادرست و اصلاح سیاست‌های نهادی می‌پردازد.
اقدامات اعتراضی و اصلاح تصویر عمومی از بیماری‌های روانی، آموزش کارکنان نظام سلامت برای برخورد محترمانه و حرفه‌ای با افرادی که دچار انگ شده‌اند، و فراهم کردن بسترهای حمایتی و درمانی بهداشتی ایمن و عادلانه، از مواردی است که در کاهش اثرات انگ و بهبود وضعیت سلامت روان مؤثر است.
همچنین تقویت شبکه‌های حمایتی اجتماعی و افزایش تاب‌آوری شخصی و اجتماعی از طریق برنامه‌های گروه‌درمانی، آموزش مهارت‌های اجتماعی و توانمندسازی افراد، می‌تواند پیامدهای روانی و اجتماعی انگ را کاهش دهد.

بنظر میرسد انگ اجتماعی نه تنها با تحمیل نگرش‌های منفی و تبعیض به افراد آسیب می‌زند، بلکه سلامت روان و تاب‌آوری آن‌ها را نیز به چالش می‌کشد.

پیامدهای این انگ شامل بازداری از درمان، انزوای اجتماعی، کاهش کیفیت زندگی و خطرات روانی بیشتر است.
مقابله با انگ اجتماعی مستلزم شناخت عمیق ویژگی‌ها، عوامل ایجاد کننده و پیامدهای آن به همراه سیاست‌گذاری‌های اجتماعی هدفمند و مداخلات علمی و آموزشی است که بتواند جامعه را نسبت به پذیرش و حمایت از افراد در شرایط متفاوت توانمند سازد و سلامت روان را بهبود بخشد.

تاب آوری و انگ دو عامل مهم در مسیر بهبود و توانمندسازی افرادی هستند که با مشکلات روانی دست و پنجه نرم می‌کنند و یا در معرض انواع مختلفی از صدمات و آسیبهای اجتماعی بوده اند.