خودزنی و خودکشی در بین نوجوانان به یکی از چالش‌های جدی سلامت روان تبدیل شده است. بر اساس آمارها، خودکشی **دومین علت مرگ در گروه سنی ۱۵ تا ۲۹ سال** در سطح جهان و سومین عامل مرگ‌ومیر در نوجوانان ایالات متحده است .
در دهه‌های اخیر، این پدیده روند افزایشی داشته و سن اقدام به خودکشی نیز پایین‌تر آمده است، به‌ویژه در کشورهایی مانند ایران . 

فشارهای روانی، تغییرات هورمونی، و ناتوانی در مدیریت احساسات از جمله عوامل اصلی خودزنی و خودکشی در نوجوانان هستند.
شرایط محیطی مانند مهاجرت، فقر، یا تبعیض نیز می‌توانند این رفتارها را تشدید کنند . به‌علاوه، اختلالات خلقی مانند افسردگی و اضطراب، که اغلب در این دوره سنی رخ می‌دهند، نقش قابل توجهی در افزایش خطر خودکشی دارند .  

خودزنی (خودآسیب رسانی) و خودکشی دو مفهوم متمایز هستند.
خودزنی ممکن است به عنوان راهی برای کنار آمدن با درد عاطفی یا تخلیه استرس انجام شود، در حالی که خودکشی با قصد مرگ همراه است.
با این حال، هر دو رفتار نشان‌دهنده نیاز فوری به حمایت روانشناختی هستند و می‌توانند پیش‌درآمدی برای خطرات جدی‌تر باشند .  

درمان‌های روانشناختی مانند درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحواره درمانی گروهی تأثیر قابل توجهی در کاهش خودزنی و افکار خودکشی نشان داده‌اند.
 آموزش معلمان و خانواده‌ها برای شناسایی زودهنگام علائم (مانند تغییرات رفتاری یا عاطفی) و ایجاد محیطی حمایت‌گر از جمله راهکارهای مؤثر پیشگیری هستند .  

مطالعات نشان می‌دهند که عوامل خطر خودکشی در نوجوانان ممکن است در فرهنگ‌ها و افراد مختلف متفاوت باشد،
که این امر نیاز به رویکردهای فردی‌شده را بیشتر می‌کند . همکاری بین رشته‌ای بین متخصصان سلامت روان، مدارس، و سیاست‌گذاران برای طراحی برنامه‌های جامع پیشگیری و کاهش تابوی اجتماعی اطراف این موضوع ضروری است .

پیشگیری از خودکشی نیازمند آگاهی، حمایت و ارتباط مؤثر است. شناسایی علائم هشداردهنده مانند تغییرات شدید خلق و خو، انزوا و صحبت درباره مرگ می‌تواند به شناسایی افراد در خطر کمک کند. ایجاد فضایی امن برای گفتگو درباره احساسات و مشکلات، به افراد کمک می‌کند تا احساس تنهایی نکنند. آموزش مهارت‌های مقابله‌ای و ارائه منابع حمایتی مانند مشاوره و خط‌های کمک می‌تواند تأثیر مثبتی داشته باشد.

مسئله خودکشی نوجوانان یکی از نگرانی‌های عمده بهداشت عمومی است و عوامل متعددی در این زمینه تأثیرگذارند. این عوامل می‌توانند شامل مشکلات روانی، فشارهای اجتماعی، و تغییرات هورمونی و تحولی در دوران نوجوانی باشند.
پیشگیری از خودکشی در نوجوانان نیازمند توجه و حمایت خانواده، دوستان و جامعه است. ایجاد فضایی امن و حمایتگر، تشویق به بیان احساسات و مشکلات، و آموزش مهارت‌های مقابله‌ای از جمله راهکارهای مؤثر هستند. شناسایی علائم هشداردهنده مانند تغییرات در رفتار، افسردگی و انزوا، اهمیت دارد. همچنین، فراهم کردن دسترسی به مشاوره و خدمات روانشناختی می‌تواند به نوجوانان کمک کند تا با چالش‌ها روبرو شوند. برگزاری کارگاه‌ها و جلسات آموزشی برای والدین و معلمان نیز می‌تواند آگاهی را افزایش دهد و به پیشگیری از این بحران کمک کند.
پیشگیری از خودکشی نیازمند گفتگو و آگاهی است. ایجاد فضایی برای بحث در مورد احساسات و مشکلات می‌تواند به کاهش خطر خودکشی کمک کند. همچنین، فعالیت‌های بدنی و ورزش می‌تواند به بهبود سلامت روان و کاهش استرس کمک کند.
تاب آوری نوجوانان در برابر خودکشی به توانایی آن‌ها در مقابله با چالش‌ها و فشارهای روحی و اجتماعی گفته میشود. این توانایی تحت تأثیر عوامل متعددی از جمله حمایت اجتماعی، مهارت‌های مقابله‌ای و سلامت روان قرار دارد. نوجوانانی که از جانب خانواده و دوستان حمایت می‌شوند، بیشتر قادر به مدیریت استرس و احساسات منفی هستند.