حمایت اجتماعی به معنای وجود شبکه‌های اجتماعی و منابعی است که افراد می‌توانند در زمان بحران به آن‌ها دسترسی پیدا کنند.تحقیقات نشان می‌دهد که بین حمایت اجتماعی، تاب‌آوری و رشد پس از سانحه ارتباط معناداری وجود دارد. این ارتباط به ویژه در شرایطی که افراد با تروما مواجه می‌شوند، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
حمایت اجتماعی نقش اساسی در تقویت تاب‌آوری افراد دارد و می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا با چالش‌ها و بحران‌ها بهتر مقابله کنند. افرادی که از حمایت‌های عاطفی و اجتماعی برخوردارند، معمولاً توانایی بیشتری در مدیریت استرس و فشارهای ناشی از سانحه دارند. این تاب‌آوری می‌تواند منجر به رشد پس از سانحه شود، جایی که افراد نه تنها بهبودی می‌یابند بلکه تجربیات خود را به فرصتی برای یادگیری و توسعه شخصی تبدیل می‌کنند. در نتیجه، این سه عنصر به‌طور متقابل بر یکدیگر تأثیرگذارند و به بهبود کیفیت زندگی کمک می‌کنند.
حمایت اجتماعی به عنوان یک عامل کلیدی در بهبود تاب‌آوری و تسهیل رشد پس از سانحه شناخته شده است. نتایج نشان داده‌اند که حمایت اجتماعی می‌تواند به کاهش استرس و افزایش احساس امنیت روانی کمک کند، که در نهایت منجر به رشد مثبت پس از تجربیات آسیب‌زا می‌شود.
این نوع حمایت می‌تواند شامل کمک‌های عاطفی، اطلاعاتی و عملی از سوی خانواده، دوستان و جامعه باشد. تحقیقات نشان داده‌اند که وجود یک شبکه حمایتی قوی می‌تواند احساس تنهایی را کاهش دهد و به افراد کمک کند تا با چالش‌ها بهتر کنار بیایند. همچنین، حمایت اجتماعی به تسهیل فرآیند رشد پس از سانحه کمک کرده و افراد را قادر می‌سازد تا از تجربیات سخت عبور کنند و به زندگی عادی خود بازگردند.
تاب‌آوری نیز به عنوان یک ویژگی فردی مهم در فرآیند بازیابی پس از سانحه مطرح است. افرادی که دارای سطح بالاتری از تاب‌آوری هستند، معمولاً بهتر می‌توانند با چالش‌ها و فشارهای ناشی از تروما مقابله کنند و به رشد مثبت دست یابند.
حمایت اجتماعی به عنوان یک عامل کلیدی در بهبود تاب‌آوری افراد پس از سانحه شناخته می‌شود. این نوع حمایت شامل ارتباطات عاطفی، اطلاعات و منابع مالی است که به افراد کمک می‌کند تا با چالش‌ها و بحران‌ها مقابله کنند. تحقیقات نشان می‌دهد که وجود شبکه‌های اجتماعی قوی، احساس تعلق و امنیت را افزایش می‌دهد و به افراد این امکان را می‌دهد که در مواجهه با مشکلات، بهتر عمل کنند. این حمایت نه تنها به تسهیل فرآیند بهبودی کمک می‌کند، بلکه موجب رشد شخصی و تقویت مهارت‌های مقابله‌ای نیز می‌شود.
علاوه بر این، سبک‌های مقابله نیز به عنوان واسطه‌ای برای این رابطه عمل می‌کنند. سبک‌های مقابله مسأله‌مدار و هیجان‌مدار تأثیر قابل توجهی بر نحوه مدیریت استرس و در نتیجه بر رشد پس از سانحه دارند. سبک‌های مقابله مسأله‌مدار و هیجان‌مدار نقش مهمی در مدیریت استرس و رشد پس از سانحه دارند. سبک مسأله‌مدار بر حل مشکلات و یافتن راه‌حل‌های عملی تمرکز دارد، که می‌تواند به کاهش احساس ناامیدی و افزایش کنترل فرد بر وضعیت کمک کند. در مقابل، سبک هیجان‌مدار به مدیریت احساسات و واکنش‌های عاطفی می‌پردازد، که ممکن است به تسکین موقت استرس منجر شود. ترکیب این دو سبک می‌تواند به فرد کمک کند تا به طور مؤثرتری با چالش‌ها مواجه شود و در نتیجه، رشد و بهبود روانی بیشتری را تجربه کند.

 نرگس زمانی مترجم  کتاب پرورش تاب آوری خانواده در خاتمه این مطلب آورده است حمایت اجتماعی و تاب‌آوری هر دو نقش مهمی در تسهیل رشد پس از سانحه ایفا می‌کنند و سبک‌های مقابله می‌توانند این رابطه را تقویت یا تضعیف کنند. این یافته‌ها می‌توانند به توسعه برنامه‌های مداخله‌ای برای افراد آسیب‌دیده کمک کنند تا با استفاده از منابع اجتماعی و تقویت تاب‌آوری، بهبودی بهتری را تجربه کنند.

حمایت اجتماعی به معنای وجود شبکه‌های اجتماعی و منابعی است که افراد می‌توانند در زمان بحران به آن‌ها دسترسی پیدا کنند. این نوع حمایت می‌تواند شامل خانواده، دوستان و جامعه باشد. تاب‌آوری به توانایی فرد برای سازگاری و بازگشت به حالت طبیعی پس از تجربه یک بحران اشاره دارد. تحقیقات نشان داده‌اند که هر دو این عوامل به طور مثبت با رشد پس از سانحه مرتبط هستند. به عنوان مثال، نتایج یک مطالعه نشان داد که حمایت اجتماعی و تاب‌آوری به همراه سبک‌های مقابله‌ای مؤثر، تأثیر معناداری بر رشد پس از سانحه دارند